|
İLAN-I AŞK GERİ ALINMAZ!
Iraklı Kürt lider Mesud Barzani'nin, "Türkiye Kerkük'e karışırsa, biz de Diyarbakır'a karışırız" açıklamasının yankıları sürüyor.
Daha dün kapımızda el etek öpen bu lider bozuntularının arkalarına küresel güçleri alınca takındıkları küstahça tavrı sükûnetle karşılamak kolay mı?
Bu talihsiz açıklamadan sonra Diyarbakır Belediye Başkanına mikrofon uzatıyor gazeteciler. Özellikle etnik meseleler konusunda lüzumsuz gevezelikleriyle meşhur başkan bu konuda suskunluğu tercih ediyor. İkrarı sükûtuna işaret, belli.“Biz, Türkiye Cumhuriyeti gibi şerefli bir devletin onurlu yurttaşlarıyız. Bir aşiret başkanının haddine mi bizi ağzına almak…” demiyor, diyemiyor.
Kendine kuvvet vehmetme hastalığına yakalanmış bulunan Barzani'nin artık düpedüz tehdit anlamı taşıyan hezeyanlarına, Dışişleri Bakanı Abdullah Gül'ün "Cevabını göreceksiniz" açıklaması yerinde bir çıkıştı. Daha sonra Başbakan Recep Tayyip Erdoğan da "Bedeli ağır olur. Bu sözlerin altında ezilirler" açıklaması da basiretli bir çıkıştı. Bütün muhalefet liderleri de kararlı tutumlarıyla milletin yüreğine su serptiler.
Doğru tavır budur. Evet, büyük devletlere teenni yakışır. Uzun vadede yararlı olacak kararlılıklar, anlık öfkelere tercih edilir. Ancak, bugüne kadarki alttan alma politikaları ne yazık ki “kararsızlık, gevşeklik, güçsüzlük” olarak algılandı.
İçimize dalbudak salan bu zehirli kökün gelişim seyrini unutmamalıyız. Bu meczupların ayağına kırmızı halılar sere sere “kırmızı çizgilerimizi” pembeye boyayan biz değil miyiz? Diyarbakır’da Bakanlar Kurulu toplayıp “ Kürt realitesini tanımak .”, “ AB’NİN yolunu Diyarbakır’dan geçirmek” bizim marifetimiz değil miydi? Çekiç gücün görev süresini yıllar boyu kim uzattı, durdu! Kazağı elinle yontacaksın, sonra da batınca feryadı basacaksın! Elli yıl sonraki hamleyi gören satranç ustası değilse yöneticiler, ikide bir mat olmaktan niye şikâyet ederler? Yeşil dolarlı borç çengellerine midemiz takılmasaydı, başımızda çuvallı kepazelik taçları taşır mıydık?
Terörle mücadele denen haysiyet davasında çok falsolar verdik. Dağ taşı mesken eden güvenlik güçlerinin kanlarına, masa başındakiler alın teri katabildiler mi? Dağda kazanıp, düz ovada kaybetmeseydik mücadeleyi, “ dağdakileri bağa davet eder miydik siyaset yapsınlar diye” Bu mücadele yiğitlikle kahpeliğin mücadelesiydi. Küresel kahpeler, dağ kahpelerine omuz verince, kahpeliğin bayrağı bazı tepelerde dalgalanır oldu.
Dağların temizlenmesi için, öncelikle fikirlerin, beyinlerin temizlenmesine ihtiyaç var.
Bu günlere adım adım adım geldik. Gıdım gıdım tavizler vererek geldik. Sonra dönüp baktık ki, yıllar içinde hep vermişiz. Aldığımız bir şey yok. Yuduzmuşusuz. Kayıptayız.
Bir kahpeye ilan-ı aşk etmişiz. Ve malumdur ki “ İlan-ı aşk geri alınmaz!” Alınmıyor, alamıyoruz. Menzil-i maksuda da eremiyoruz. Vuslatta nasip olmuyor.
İnsanoğlunun icat ettiği en acı veren işkence yöntemlerinin başında “Tırnak sökme” geliyor. Etin tırnaktan ayrılması ne büyük ıstıraptır, Allah başa vermesin! Hep deriz ya, Türk – Kürt etle tırnak gibidir. Evet, öyledir ve hatta benim için ondan da öte bir şeydir, daha derindir. Ne zaman Kürt kardeşlerimiz adına ayrılık söylemleri işitsem, etimden tırnak sökülmüyor, bir haşin pençeyle göğsümden yüreğim çekilip alınıyor. Öylesine acı ve ıstırap duyuyorum. Sadece ben değil, bütün millet duyuyor…
Bu yüzden ayrılma ve ayrışma çabaları çok acı veriyor bize. Dış mihrakların Bu beyhude çabalarını boşa çıkarmak hususunda Kürt kardeşlerimize büyük görev düşüyor. Bölge halkı kendi adına üretilen hıyanet söylemlerine kulağını tıkamalı, başta Barzani olmak üzere tüm küresel bölücülerin suratına “birlik beraberlik yumruğunu” indirmeli… Artık bir gerçeği görelim, Kürt meselesini kökünden halletmenin yolu biraz da “Diyarbakır’dan” geçiyor!
|
