|
BEN ERMENİ DEĞİLİM
Hrant Dink’in üzeri gazeteyle örtülü cesedini televizyondan izlediğimde içim sızladı. Hele minicik kızının acı ve şaşkınlık dolu bakışları ile nasıl sarsıldığımı anlatamam. Terörü bir kere daha lanetledim. Ocaklar söndüren kahpe kurşunlara kinimi bir kere daha biledim. Bulanık sularda balık avlattırılan kalleş tetikçilere ve onların arkasındaki güçlere lanetler yağdırdım.
Nasıl yağdırmam. Nice canlar verdik kahpe kurşunları. Ne fidanlar devrildi gözlerimizin önünde. Toprağın kara bağrına cennete girer gibi koşan koç yiğitlerle dolu şehitliklerimiz. Gönlümüzün şeref odalarında, kalbimizin kral dairelerinde nice şehit hatırasını misafir etmekteyiz yıllardan beri.
Kalleşliklerin, dalaletin, hıyanetin kol gezdiği bir mübarek vatan parçasının kellesi koltuğunda sevdalılarıyız. Nazlı hilalimiz yüz dökmesin diye rengine renk katmadayız, ihtiyaç duyuldukça. Ezanımız susmasın diye sesine ses vermekteyiz. Sancağımız düşmesin diye kara toprağa biz düşmekteyiz ıssız dağ başlarında, kuytu patikalarda. Mayınlı yolları kent caddesi bellemiş, keyif turu atar gibi salınıp gezmedeyiz. Asırlardır ölümle evcilik oynuyoruz. Arkadan vuruluyoruz. Göğüsten hançerleniyoruz.
1915 lerin, 17’lerin Erzurum’unu düşünüyorum. Yanıkdere geliyor hatırıma. Karnı hançerle yarılıp bebeği süngülenen anaları. Paramparça edilen Hırant’ın kızı yaşındaki yavruları. Sonra Avrupa’nın göbeğinde pusuya düşürülen diplomatlarımızı.
Hayır, hayır. Bütün bunlardan Hrant sorumlu değil. Vatanına bağlı Türkiye Ermenileri de mesul değil. O iyi bir Türk yurttaşıydı. Uluslararası bir toplantıda şöyle söylediğini dün bir köşe yazısında okudum ve çok etkilendim. Şöyle demiş merhum: “"Ben, Ermeni asıllıyım ama önce Türk vatandaşıyım. Bu sebepten dolayı, sizlere içinde yaşadığım halkımın dili ile hitap etmek istiyorum"
Türklerin Türkçeden köşe bucak kaçtığı, müzisyenlerin uluslara arası yarışmalara İngilizce eserlerle katıldığı bir memlekette, Ermeni asıllı bir yurttaşımızın bu duyarlılığına şapka çıkarılmaz mı?
Dedim ya, Hrant cinayeti beni çok üzdü. Çok düşündürdü. Rahmetliye bir kinim, bir buğzum yok. Ailesine karşı insani hisler besliyorum, acılarını paylaşıyorum.
Lakin bu olayla ilgili üzüntüm, acım, öfkem sadece cinayetle sınırlı değil.
Hatta diyebilirim ki, cinayet sonrasında meydana gelen gelişmeler en az cinayet kadar etkiledi beni.
Kendi Milletinin, cemaatinin hak ve hukukunu koruma yolunda canını veren bir adam var karşımızda.
Bu menfur cinayeti kınamada ileri gidip milliyet değiştiren zavallılar koro halinde bağırıyorlar “ hepimiz Hrant’ız, hepimiz Ermeni” Hele bir de şu canım sarı gelin Türküsünü çalmıyorlar mı televizyonlarda? İfrit oluyorum.
Keşke kendi vatanınızı sevmek ve milletinizin hakkını, hukukunu korumakta onun kadar olabilseydiniz… Milletinizin değerlerini savunma uğrunda ölecek kadar kendinizi bu vatanın evladı hissedebilseydiniz.
“Bugün hepimiz Ermeni’yiz “ dediğiniz aşk ve şevkle hayatınız boyunca hiç “Türk’üz” dediniz mi?
Hal bu ki bu olay karşısında “ Biz Türk Milletinin bir ferdiyiz, ama bu olayı sizin kadar kınıyor, lanetliyoruz “ deseydiniz daha makbule geçerdi, sözünüz, tavrınız… Hiçbir soylu millet kendi milliyetini inkâr edenlere değer vermez, bilmez misiniz?
Lafın kısası, bu menfur cinayeti şiddetle kınıyorum. Ama bir Türk evladı olarak, bir Müslüman olarak kınıyorum.
Gerçek Ermeniler avazları çıktığı kadar bağırsınlar “biz ebediyen Ermeni’yiz” diye… Ben de “ Ermeni olmama hakkımı” kullanıyorum ve “ ne bugün, ne yarın Ermeni’yim” diyorum…” Bugün hepimiz Ermeni’yiz naraları gönlüme giran geliyor!
Vahdet Nafiz AKSU
|
